jet-lagged

ο Μικρός Άνθρωπος κοιμάται εύκολα, πολύ εύκολα, μόνο που το ωράριό του είναι ακόμα σε λάθος time zone, ξέχασε ν’ αλλάξει το ρολόι του όταν προσγειωθήκαμε στην Ευρώπη, αλλά δεν του κρατάμε κακία, ακόμα και όταν στις 3 το πρωί έχει όρεξη για παιχνίδια και τραγούδια και σου τραβάει τα μαλλιά αν σε πάρει ο ύπνος και ξεχαστείς να κάνεις σωστά τον ήχο κάθε ζώου, ακόμα και τότε του χαμογελάω, γιατί ρε φίλη, πιο εύκολο υπερατλαντικό ταξίδι με μωρό δεν έχει υπάρξει στην ιστορία της αεροπλοϊας. Ο Μικρός Άνθρωπος γέλαγε, χόρευε, βολεύτηκε μια χαρά στο bassinet του αεροπλάνου και τον ενοχλούσαν μόνο τα άλλα μωρά που τσίριζαν κι έσκουζαν και άνοιγε το ένα μάτι να τα κοιτάξει υποτιμητικά, σαν έμπειρος ταξιδευτής που κορόιδευε τους άλλους, τους φρέσκους, που απασχολούσαν την καμπίνα με λεπτομέρειες όπως πόνους στ’ αυτιά από την αλλαγή πίεσης.

 

Όταν προσγειωθήκαμε στην Αθήνα, εκείνος ήταν φρέσκος και κεφάτος, πιο πολύ γκρίνιαζαν οι ενήλικες παρά ο ανθρωπίσκος των 6 μηνών και κάτι ψιλών, “φτύστον μην τον ματιάσεις” επιμένει η Μητέρα παύλα Γιαγιά, κι από εκείνη την ώρα τον φτύνουν ασταμάτητα με τον μπαμπά μου, όταν δηλαδή δεν μαλώνουν για το ποιος θα τον πάει την επόμενη βόλτα, τον τραβάνε και οι δύο και θυμίζουν στον άλλο πράγματα που έχει να κάνει, άρα δεν μπορεί να κρατήσει το Εγγόνι, άρα πρέπει να μας αδειάσει την γωνιά. Κλαίω και γελάω μαζί κάθε φορά που τους βλέπω, δεν έχουν λυγίσει τα γόνατά σου φίλη ποτέ όπως θα λυγίσουν μόλις δεις το μωρό σου με τον μπαμπά σου να γελάνε και το μικρό χοντρό χεράκι να τραβάει την μύτη του παππού, του ίδιου παππού που δεν είχε αλλάξει ούτε πάνα στα δικά του παιδιά, αλλά για την επόμενη γενιά έχει γίνει μαρμελάδα και τον αλείφουμε στο ψωμί κάθε πρωί που βλέπει το αγουροξυπνημένο μωρό από την αρχή. Ε, μετά τον αρπάζει και τρέχει, μην τον πρλάβει η Γιαγιά.

Μαρμελάδα είπα και θυμήθηκα αυτήν τη ζεστή πάστα φλόρα μέσα στο φούρνο, ρε φίλε τι ευτυχία να έχεις παππούδες κοντά, στο λέω κι ανατριχιάζω (ενώ βολεύω τα πόδια στο τραπεζάκι και βουτάω την πάστα φλόρα στον καφέ), μέχρι και βαμμένα νύχια έχω και πάλι, μέχρι και ντους ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ έκανα, χωρίς να περιμένω να κοιμηθεί το μωρό για βράδυ, και χωρίς να κλείνω κάθε τόσο το νερό γιατί νομίζω πως ακούω κλάμα, μεγαλεία, εδώ κοντεύω να κακομάθω και να συνηθίσω να βάζω κρέμα προσώπου Κάθε. Πρωί.