γυρνώντας

είχαμε δύο επιλογές που λες, είτε να καθίσουμε σπίτι μέχρι το μωρό να γίνει έφηβος και να μας αφήσει ήσυχους (κυρίως επειδή θα μας μισεί), είτε να φορτωθούμε όλα τα συμπράγκαλα και να συνεχίσουμε την ζωή μας σαν να μην υπάρχει αλλαξιέρα.

Αν κρίνεις το σημάδι στον ώμο που κρεμάω συνήθως την diaper bag, θα καταλάβεις ότι διαλέξαμε το δεύτερο.

Σχεδόν 8 μηνών ο Μικρός Άνθρωπος κι έχει μπει σε τρένα, αεροπλάνα, πλοία, μετρό, ταξί, λεωφορεία, έχει ανέβει σκάλες, έχει κατέβει βουνά, έχει πάει στην παραλία, έχει βουτήξει τα πόδια του στον Ειρηνικό και έχει πλατσουρίσει στο Αιγαίο, έχει αποθηκεύσει εικόνες από τους φοίνικες της Καλιφόρνια και το λευκό της Σύρου, έχει πατήσει πάνω σε χιόνι, χρυσή άμμο και το πλακόστρωτο του Ψυρρή καθοδόν για τα Σερμπέτια. Είναι το μωρό που χάζευε με τις ώρες τον κόσμο στο Taf καθώς εμείς πίναμε τις μπύρες μας –αφού είχε πάρει έναν υπνάκο στο καρότσι του όσο τρώγαμε στο Γκάζι.

(καρότσι είπα και θυμήθηκα,  ο φίλος μας ο Harry, τον κοίταξε μια μέρα έτσι άνετο και ξαπλωτό και του είπε ότι μοιάζει με σαλιγκάρι, πάει παντού με το σπιτάκι του και κοιμάται όπου θέλει και μας φάνηκε πολύ αστείο, από τότε τον λέμε snail –ή monkey ενίοτε και munchkin, χαϊδευτικά που έχουν πάντα μια αστεία ιστορία πίσω τους, κλείνει η παρένθεση που κάποτε θα χρησιμοποιήσει εναντίον μου για όλα αυτά τα γελοία υποκοριστικά που θα τον ακολουθούν μια ζωή).

Και να σου πω την αλήθεια, το να πάρεις το πλοίο για το νησί με ένα μωρό δεν είναι και τόοοοοσο δύσκολο όσο φανταζόσουν –και κυρίως πολύ πιο εύκολο απ’ ό,τι σε τρομοκρατούσε η μαμά σου για να σε αποτρέψει να πας διακοπές με το μωρό. Υπάρχει ένας βαθμός πρακτικής δυσκολίας αλλά υπάρχουν και πολλά περισσότερα γέλια και αυτή η ευτυχία να τον βλέπεις να κάνει το πρώτο του μπάνιο και να μασουλάει το ντόπιο ψωμί στο μεζεδοπωλείο της Άνω Σύρας κάνοντας περίεργες φάτσες

Και τελικά, το πακέτο του νέου γονιού θα το φας έτσι κι αλλιώς, γιατί να μην το απολαμβάνεις κιόλας με ωραία θέα;